Serafimo de Sarov

Sankta
Serafimo de Sarov
Persona informo
Прохор Исидорович Мошнин
Naskiĝo	19-an de julio 1754 (1754-07-19) en Kursk
Morto	2-an de januaro 1833 (1833-01-02) (78-jaraĝa) en Sarov
Tombo	Niĵnij-Novgoroda provinco vd
Religio	ortodoksismo vd
Lingvoj	rusa vd
Ŝtataneco	Rusia Imperio vd
Profesio
Okupo	monaĥo ortodoksa sacerdoto ortodoksa monaĥo vd
Sanktulo
vd	Fonto: Vikidatumoj
v • d • r

La sankta Serafimo de Sarov (ruse Серафи́м Саро́вский [Serafím Saróvskij], naskiĝis la 19-an de julio 1759 laŭ julia kalendaro, la 30-an de julio laŭ gregoria kalendaro en Kursk, mortis la 2-an de januaro 1833 laŭ julia respektive 14-an de januaro laŭ gregoria kalendaro en Sarov, naskonomo Proĥor Moŝnin (прохор мошнин), estas unu el la plej famaj rusaj monaĥoj kaj mistikuloj en la Ortodoksismo. Li estas ĝenerale konsiderata la plej elstara el la ortodoksaj saĝaj aĝuloj (ruse старец [starec]) de la 19-a jarcento, kaj, verŝajne, la unua. Li provis komprenigi la monaĥajn regulojn de kontemplado kaj altruismo al nemonaĥoj, kaj instruis ke la celo de la kristana vivo estu "akiri la Sanktan Spiriton".

Serafim estis deklarita sanktulo fare de la Rusa Ortodoksa Eklezio en 1903. La dato de lia morto estas plej grava festotago de la eklezio. Respekto por li ne estas limigita al la ortodoksa eklezio; la papo Johano Paŭlo la 2-a nomis lin sanktulo en sia libro "Krucante la Sojlon de Espero". Unu el liaj "spiritaj infanoj", Nikolao Motovilov, verkis la plej grandan parton el tio, kion ni scias pri li hodiaŭ.

Eble la plej populara citaĵo de Serafimo inter ortodoksaj kredantoj estas "Akiru pacan spiriton, kaj miloj da homoj ĉirkaŭ vi estos savitaj."

Naskita la 19-an de julio 1759, li estis baptita je la nomo Proĥor, laŭ Sankta Proĥoro, unu el la unuaj sep diakonoj de la frua kristana eklezio kaj disĉiplo de la Sankta Johano la Evangeliisto. Liaj gepatroj, Isidoro kaj Agatia Moŝnin, vivis en en la urbo Kursk de la Rusa Imperio. Lia patro estis komercisto, sed Serafimo havis malgrandan intereson en komerco. Anstataŭe, li jam junaĝe komencis vivon dediĉitan al la ortodoksismo. Laŭ ortodoksa tradicio, kiel malgranda knabo li estis resanigita per mirfunkcia ikono de la Dipatrino "Nia Sinjorino de Kursk". Estas raportoj ke dum lia vivo li travivis kelkaj viziojn.

En 1777, en la aĝo de 19 jaroj, li kiel novico (posluŝnik) eniris la monaĥejon de Sarov. En 1786 li estis oficiale tonsurita, do prenis siajn monaĥpromesojn, kaj por li estis fiksita religia nomo "Serafimo", laŭ hebrea vorto kiu signifas "fajra" aŭ "bruliganta". Baldaŭ poste, li estis konsekrita monaĥa diakono. En 1793 li estis konsekrita kiel monaĥa pastro kaj iĝis la spirita gvidanto de la Divejevo-monaĥejo, kiu intertempe laŭ lia nomo estas konata kiel Serafimo-Divejevo-Monaĥejo. Baldaŭ post tio, li retiriĝis al trabkabano en la arbaro ekster ls monaĥejo de Sarov kaj dum 25 jaroj havis izolitan vivstilon kiel ermito. Dum tiu tempo liaj piedoj iĝis tiom ŝvelintaj ke li havis problemon paŝi.

Unu tagon, hakante lignon, Serafimo estis atakita fare de ŝtelista bando kiuj batis lin senindulge ĝis ili opiniis ke li estis mortinta. Li neniam rezistis kaj estis batita kun la tenilo de sia propra hakilo. La ŝtelistoj serĉis monon, sed ĉio kion ili trovis en lia kabano estis ikono de la Dipatrino. La okazaĵo lasigis al Serafimo kurban dorson por la resto de sia vivo. Tamen, ĉe la proceso de la ŝtelistoj li pledis al la juĝisto kompati pri la atakintoj.

Post tiu okazaĵo Serafimo pasigis 1 000 sinsekvajn noktojn sur roko en kontinua preĝo kun liaj brakoj levitaj al la ĉielo, preskaŭ superhoma atingo de asketismo, aparte pripensante la doloron de liaj vundoj.

En 1815, en obeemo al laŭdira spirita travivaĵo kiun li atribuis al la Dipatrino Maria, Serafimo komencis allasi pilgrimojn al sia ermitejo. Li baldaŭ iĝis popularega pro lia reputacio pri resanigoj kaj profetaj kapabloj. Li ofte estis vizitita fare de centoj da pilgrimoj je tago kaj havis la renomon kapabli respondi la demandojn de siaj gastoj antaŭ ol ili povis demandi.

Kiom eksterordinare severa Serafimo ofte estis al li mem, tiom ĝentila kaj indulga li estis direkte al aliaj - ĉiam salutanta siajn gastojn kun brakumo, kiso, kriante "Ke Kristo estas leviĝinta!", kaj nomante ĉiun "mia ĝojo". Li mortis surgenuiĝante antaŭ ikono de la Dipatrino en la aĝo de 74 jaroj.